Bir masal anlatırlardı hani bizlere
Karanlık bir ülkede
Işık ararmış insanlar
Güneş neden doğmaz bu ülkeye
Neden karanlık içinde geçer ömrümüz?
Diye hayıflanırlarmış.
Soğuk ve karanlık o ülkede
Üşürmüş özlemler
Yok edilirmiş güzel hayaller.
Umutsuz yaşarmış insanlar o ülkede
Işık getirecek bir adam beklenmiş yıllarca
Sevgiler çok uzak
Özlemler dikili
Yılgınmış ruhlar o ülkede.
Bulamıyorlarmış bir türlü ışığı
Tükenirmiş zaman, bitermiş ömür
O karanlıklar ülkesinde.
Bir gün bir adam gelmiş bu ülkeye
Neyi aradıklarını biliyormuş
Açın demiş okulları
Okutun çocuklarınızı
Göreceksiniz gelecek aydınlık.
Tereddütle bakmışlar sözlerine
Ama çaresizce kabul etmişler
Böylece başlamış ışığa doğru yolculukları.
Enstitü koymuşlar okullarının adını
Okumuş o karanlık ülkenin çocukları.
Yeşermeye başlamış bozkırlar
Ağaçlarla donanmış bahçeleri
Kuşlar konmuş ağaçlara
Meydanında çekilmiş halaylar
Çalınmış mandolinler küçük ellerde.
Çeşit çeşit okutulmuş kitaplar
Çalışmış atölyeler
Işık yağmış üzerlerine
Aydınlık başlamış yayılmaya
Umutlar yeşermiş o ülkede
Aydınlığı tanımışlar böylece.
Ama karanlık ürkmüş bunlardan
Saltanatım bitecek diye
Işıkları söndürmek için açmış kanatlarını
Ne diye okuyormuş köy çocukları?
Ne demekmiş köylünün aydınlanması
Karanlığı çekmiş üstlerine
Söndürmüşler ışık hüzmelerini
Kapatmışlar ışığın kaynağını
Karanlığa gömmüşler okulları
Böylece masal olmuş Enstitüsü okulları
Yeniden üstlerini örtmüş karanlık
Arar olmuşlar yeniden aydınlığı
Bir daha gelir mi bilmem
Beklemişler ışık getiren adamı.
Ömer Kamil Yılmaz-4/3/2025 Muğla